Zo dan…Krijg nog de zenuwen als ik eraan terug denk. 17 April deed ik mee aan een story telling night bij Oase en vertelde ik op podium aan zo’n 70 man een verhaal, ook nog eens in het engels.
Goede uit je comfort oefening als je grootste angst is om afgewezen te worden. Nou weet ik ook wel dat niemand me kan afwijzen alleen ikzelf. Maar toch zit deze overtuiging nog ergens diep in mijn lichaam of geest opgeslagen. Je zou je kunnen afvragen, waarom doe je dit dan?! Nouw omdat ik weet dat om van angsten af te komen je ze soms juist moet ondergaan, ze moet aankijken. Wel met beleid he 😉 Stap voor stap. Anders doe je meer schade dan goed.
De ochtend voorafgaand had ik met mede hsp´ers een groepsgesprek gehad. Waar ik eigenlijk nog steeds moe van was. Dus ik was eigenlijk al een beetje overprikkeld voordat ik aan de spreek sessie deelnam. Dat was weer een goede les voor mezelf dat ik beter een spannend ding op een dag kan plannen i.p.v. twee. En om gedurende de dag het rustig aan te doen als ik s´avonds iets (voor mij dan) spannends heb.
Tijdens het spreken was het aardig druk in mijn hoofd. Mijn innerlijke criticus ging behoorlijk tekeer. “Zie je wel niemand lacht, je verhaal is suf´´. “Je gaat straks flauwvallen want dit is too much, dit kun jij niet aan´´. etc etc. Vermoeiend. Maar het ging toch best goed, ik ben niet flauwgevallen en ontving een hoop positieve reacties en enkele high fives.
Weet niet of ik het nog eens zou doen. Lag de dag erna namelijk compleet vanaf omdat ik van alle stress niet had geslapen. Maar goed wel een goede bevestiging voor mezelf dat zelfs voor zo´n grote groep ik niet afgewezen werd.
Het verhaal ging over een reis die ik in 2021 heb gemaakt en waarin zoveel synchroniciteit voorkwam dat het wel erg bizar werd. Echt heel bizar. Een paar mensen zeiden na afloop dat ik er een boek over moest gaan schrijven.
Tjsa wie weet…